En Estampas de Tunquén, Moure convierte un balneario árido y ventoso en un territorio simbólico donde la lengua prueba sus límites. Desde los topónimos —esa “piedra que mira el mar”— hasta la luna que grava la memoria, el libro entrelaza miniaturas narrativas, poesía y ensayo íntimo. El autor explora una ética del lugar: el paisaje no es decorado, es personaje; y la casa, la mesa y el mate son dispositivos de relato. La prosa se mueve en vaivén: de Karen y sus manos que “tejen” luz, a los nietos Agustín, Antonia y Clemente, cuyas voces tensan el tiempo entre juego, preguntas y lecturas; de los vecinos y el pan de horno, a los caballos que recortan su silueta contra el Pacífico. La reflexión sobre los años y la arrogancia literaria, enrostrada por Patricio, su yerno y amigo, ponen en diálogo tradición, oficio y estilo innovador. Moure reinstala la crónica familiar como arte verbal de alta temperatura: una escritura que mezcla oralidad, erudición sobria y mirada afectiva, capaz de hacer del gesto cotidiano —un set de tenis, una bombilla, una fecha de carnet— un acontecimiento estético. Así Tunquén deja de ser un punto en el mapa y se vuelve “cobijo secreto del corazón”.
En Estampas de Tunquén, Moure converte un balneario árido e ventoso nun territorio simbólico onde a lingua proba os seus límites. Desde os topónimos —esa “pedra que mira o mar”— até a lúa que grava a memoria, o libro entrelaza miniaturas narrativas, poesía e ensaio íntimo.
O autor explora unha ética do lugar: a paisaxe non é decorado, é personaxe; e a casa, a mesa e o mate son dispositivos de relato. A prosa móvese en vaivén: de Karen e as súas mans que “tecen” luz, aos netos Agustín, Antonia e Clemente, cuxas voces tenden o tempo entre xogo, preguntas e lecturas; dos veciños e o pan de forno, aos cabalos que recortan a súa silueta contra o Pacífico.
A reflexión sobre os anos e a arrogancia literaria, enrostrada por Patricio, o seu xenro e amigo, poñen en diálogo tradición, oficio e estilo innovador. Moure reinstala a crónica familiar como arte verbal de alta temperatura: unha escrita que mestura oralidade, erudición sobria e ollada afectiva, capaz de facer do xesto cotián —un set de tenis, unha palliña, unha data de carné— un acontecemento estético.
Así Tunquén deixa de ser un punto no mapa e vólvese “acubillo secreto do corazón”.