En Crónicas de la Res Pública I y II, Edmundo Moure despliega su oficio de cronista para leer la vida política chilena desde la mirada de un ciudadano atento, testigo, irónico y memorioso. No es un ensayo académico ni una simple colección de artículos: es un mosaico de episodios y reflexiones que se entrelazan en torno a la res publica, esa cosa pública tantas veces deformada por intereses privados. Moure observa el devenir del país con ojo crítico y, al mismo tiempo, con una fe obstinada en la posibilidad de la palabra como instrumento de lucidez.
La obra combina la memoria personal con la historia reciente: los avatares de la transición, las contradicciones del poder, la persistencia de la desigualdad. Su prosa rehúye la frase fácil para invitar al lector a detenerse, pensar y participar del debate. Allí donde otros optan por el panfleto, Moure ofrece literatura; allí donde muchos eligen la inmediatez, él confía en la densidad del idioma.
Con estas crónicas, Moure confirma su lugar como escritor de doble pertenencia: chileno y universal. Ha logrado, como recordaba Ortega y Gasset, el mayor triunfo de un autor: un estilo propio. En su caso, ese estilo convierte la crítica política en ejercicio literario y demuestra que la memoria cívica también puede ser patrimonio de la lengua castellana.
En Crónicas da Res Pública I e II, Edmundo Moure desprega o seu oficio de cronista para ler a vida política chilena desde a ollada dun cidadán atento, testemuño, irónico e memorioso. Non é un ensaio académico nin unha simple colección de artigos: é un mosaico de episodios e reflexións que se entrelazan arredor da res publica, esa cousa pública tantas veces deformada por intereses privados.
Moure observa o devir do país con ollo crítico e, ao mesmo tempo, cunha fe obstinada na posibilidade da palabra como instrumento de lucidez.
A obra combina a memoria persoal coa historia recente: os avatares da transición, as contradicións do poder, a persistencia da desigualdade. A súa prosa foxe da frase doada para convidar o lector a se deter, pensar e participar do debate.
Alí onde outros optan polo panfleto, Moure ofrece literatura; alí onde moitos escollen a inmediatez, el confía na densidade do idioma.
Con estas crónicas, Moure confirma o seu lugar como escritor de dobre pertenza: chileno e universal. Logrou, como lembraba Ortega y Gasset, o maior triunfo dun autor: un estilo propio. No seu caso, ese estilo converte a crítica política en exercicio literario e demostra que a memoria cívica tamén pode ser patrimonio da lingua castelá.