Edmundo Moure

Voz apremiada

En Voz apremiada (1979), Edmundo Moure ofrece un testimonio temprano de su escritura, donde se cruzan la fuerza poética y una mirada crítica hacia la burocracia, la libertad y el tiempo. Su voz se instala con urgencia, como si las palabras fueran un modo de resistir la despersonalización de la vida moderna y el peso de las instituciones. Cada poema expone un yo desgarrado que oscila entre la conciencia metafísica y la rebelión cotidiana, entre el ansia de libertad y la constatación amarga de su límite. Lo que aparece es un registro joven, intenso, todavía experimental, pero que deja entrever el pulso mayor de un escritor que entiende la literatura como lugar de confrontación: con la rutina, con los discursos oficiales, con el vacío. Voz apremiada anuncia así un camino literario en el que Moure, incluso desde la fragilidad y la duda, levanta un manifiesto contra la resignación.

Voz apremada

En Voz apremada (1979), Edmundo Moure ofrece un testemuño temperán da súa escrita, onde se cruzan a forza poética e unha ollada crítica cara á burocracia, a liberdade e o tempo. A súa voz instálase con urxencia, coma se as palabras fosen un xeito de resistir a despersonalización da vida moderna e o peso das institucións.

Cada poema expón un eu desgarrado que oscila entre a conciencia metafísica e a rebelión cotiá, entre a ansia de liberdade e a constatación amarga do seu límite.

O que aparece é un rexistro novo, intenso, aínda experimental, pero que deixa entrever o pulso maior dun escritor que entende a literatura como lugar de confrontación: coa rutina, cos discursos oficiais, co baleiro.

Voz apremada anuncia así un camiño literario no que Moure, mesmo desde a fraxilidade e a dúbida, ergue un manifesto contra a resignación.