Edmundo Moure

Ecos del 27

En Ecos del 27, Moure-Rojas confirma su condición de cronista: instala la memoria barrial como territorio literario y levanta, desde La Cisterna y su mítico Paradero 27, una geografía afectiva donde caben familia, exilios, dictadura, fútbol, boleros y el rumor persistente de la diáspora gallega. El libro abre con Cándido, el padre —pegoreiro, contable, comerciante desafortunado y cazador— y cierra con Fresia, la madre, cuyos ojos leen el mundo como estética cotidiana: dos polos que sostienen la constelación de amigos, apodos y calles que el narrador convoca sin arqueología solemne, sino con oído para la oralidad y pulso de novela fragmentaria. A la manera de Faulkner, “el pasado” nunca muere: se reescribe en cada puerto/relato, de la citroneta furiosa a los devocionarios laicos (el Quijote), de los galeotes del 27 a los sobrevivientes del 73. Moure innova al fundir memoria personal y crónica urbana con una prosa dúctil, irónica y tierna, que vuelve literaria la vida común y devuelve nombres a su pórtico: leerlo es oír esa “campana antigua” que todavía tañe y nos hace testigos de una patria chica que, al contarse, se vuelve universal.

Ecos do 27

En Ecos do 27, Moure-Rojas confirma a súa condición de cronista: instala a memoria do barrio como territorio literario e ergue, desde A Cisterna e o seu mítico Paradairo 27, unha xeografía afectiva onde caben familia, exilios, ditadura, fútbol, boleros e o rumor persistente da diáspora galega.

O libro abre con Cándido, o pai —pegureiro, contábel, comerciante desafortunado e cazador— e pecha con Fresia, a nai, cuxos ollos len o mundo como estética cotiá: dous polos que sosteñen a constelación de amigos, alcumes e rúas que o narrador convoca sen arqueoloxía solemne, senón con oído para a oralidade e pulso de novela fragmentaria.

Á maneira de Faulkner, “o pasado” nunca morre: reescríbese en cada porto/relato, da citroneta furiosa aos devocionarios laicos (O Quixote), dos galeotes do 27 aos sobreviventes do 73.

Moure innova ao fundir memoria persoal e crónica urbana cunha prosa dúctil, irónica e tenra, que volve literaria a vida común e devolve nomes ao seu pórtico: lelo é escoitar esa “campá antiga” que aínda soa e nos fai testemuños dunha patria pequena que, ao contarse, vólvese universal.