Edmundo Moure

Memorial del último reino

Memorial del Último Reino es un viaje poético que se mueve entre mito, historia y memoria personal. La obra construye, desde la historia fundacional del Reyno de Chile y la llegada del primer habitante gallego (1541) el ámbito donde lo ancestral y lo íntimo dialogan sin fronteras, en un tono que oscila entre la evocación épica y la confesión. El autor convoca imágenes que van desde lo telúrico hasta lo espiritual, levantando un memorial que no pertenece a un solo territorio, sino a una geografía interior compartida. El “último reino” no es únicamente un espacio perdido, sino también una metáfora de lo que sobrevive en la palabra y la memoria, incluso frente a la disolución. Con un lenguaje cargado de simbolismo, la obra propone una reflexión sobre la identidad, la herencia y la fragilidad del tiempo. Se trata de una escritura que exige lectura atenta, donde cada fragmento se enlaza como piezas de un mosaico que reconstruye un origen, un duelo y una esperanza. La poesía aquí funciona como un acto de resistencia contra el olvido y como afirmación de lo humano en medio de lo perecedero.

Memorial do último reino

Memorial do Último Reino é unha viaxe poética que se move entre mito, historia e memoria persoal. A obra constrúe, desde a historia fundacional do Reino de Chile e a chegada do primeiro habitante galego (1541), o ámbito onde o ancestral e o íntimo dialogan sen fronteiras, nun ton que oscila entre a evocación épica e a confesión.

O autor convoca imaxes que van do telúrico ao espiritual, erguendo un memorial que non pertence a un só territorio, senón a unha xeografía interior compartida. O “último reino” non é unicamente un espazo perdido, senón tamén unha metáfora do que sobrevive na palabra e na memoria, mesmo fronte á disolución.

Con unha linguaxe cargada de simbolismo, a obra propón unha reflexión sobre a identidade, a herdanza e a fraxilidade do tempo.

Trátase dunha escrita que esixe lectura atenta, onde cada fragmento se enlaza como pezas dun mosaico que reconstrúe unha orixe, un dó e unha esperanza.

A poesía aquí funciona como un acto de resistencia contra o esquecemento e como afirmación do humano no medio do perecedoiro.