Edmundo Moure

La poesía como medio de conocimiento de la naturaleza

En La poesía como medio de conocimiento de la naturaleza, Edmundo Moure traza un ensayo que desborda lo académico para situarse en un territorio donde la palabra es experiencia y revelación. Su juicio literario reconoce que la poesía no se limita a ser ornamento verbal: es método de conocimiento, vía simbólica que devela lo que la ciencia no alcanza a nombrar. Moure recurre a Bachelard, Hegel, Dilthey, Heidegger y Borges, no como erudición fría, sino como diálogo vivo entre filosofía y poesía, donde la metáfora opera como llave de acceso al sentido profundo de la naturaleza. Así, el mito chilote de Tentén y Caicai se enlaza con teorías científicas, mostrando que ambos lenguajes buscan explicar lo inasible. Moure reinstala la poesía como instancia cognitiva que complementa, más que contradecir, a la ciencia; un medio de trascendencia en que sujeto y objeto se confunden. En su prosa se percibe al investigador acucioso que, a partir de la investigación de la poiesis, busca una respuesta a las posibilidades y límites de la poesía como raciocinio metafórico. Este texto confirma el aporte innovador de Moure: la poesía como horizonte epistémico y espiritual, capaz de devolver al hombre una visión integral del mundo.

A poesía como medio de coñecemento da natureza

En A poesía como medio de coñecemento da natureza, Edmundo Moure traza un ensaio que desborda o académico para situarse nun territorio onde a palabra é experiencia e revelación. O seu xuízo literario recoñece que a poesía non se limita a ser ornamento verbal: é método de coñecemento, vía simbólica que desvela o que a ciencia non acada nomear.

Moure recorre a Bachelard, Hegel, Dilthey, Heidegger e Borges, non como erudición fría, senón como diálogo vivo entre filosofía e poesía, onde a metáfora opera como chave de acceso ao sentido profundo da natureza. Así, o mito chilote de Tentén e Caicai enlázase con teorías científicas, mostrando que ambas as linguaxes procuran explicar o inasíbel.

Moure reinstala a poesía como instancia cognitiva que complementa, máis que contradicir, á ciencia; un medio de transcendencia no que suxeito e obxecto se confunden. Na súa prosa percíbese ao investigador acucioso que, a partir da indagación da poiesis, busca unha resposta ás posibilidades e límites da poesía como raciocinio metafórico.

Este texto confirma a achega innovadora de Moure: a poesía como horizonte epistémico e espiritual, capaz de devolverlle ao home unha visión integral do mundo.